زمینه و هدف: این مطالعه با هدف تعیین طول مدت بستری در بخش مراقبتهای ویژه (آیسییو) و عوامل مؤثر بر آن، بعنوان گامی در جهت کمک به بازنگری سیاستهای بیمارستانی، استفاده مناسب تر از منابع و بهبود کارایی در سیستم سلامت شکل گرفت.
مواد و روش ها: این پژوهش بصورت مقطعی و در ۹ بخش آی سی یو جنرال از بیمارستانهای دانشگاه علوم پزشکی تهران و بر روی ۲۴۶ بیمار انجام گردید. متغیرهایی مثل سن، نوع بیماری، وجود عفونت بیمارستانی، APACHE II score (Acute Physiology and Chronic Health Evaluation II)، و غیره مورد بررسی قرار گرفتند. از نرم افزار SPSS جهت انجام آزمونهای غیر پارامتریک Mann Witney U و رگرسیون استفاده گردید.
نتایج: میانگین طول مدت بستری بیماران ۱۹,۲±۸.۶ و میانه آن (۷-۱) ۲ روز بود. مرگ و میر بیماران ۱۹.۹% (۴۹ بیمار) بود. میانگین سن ۲۲.۰۷±۵۲.۷ بود که با افزایش سن طول مدت بستری افزایش یافت (۰.۳۵=r، ۰,۰۰۱< p). میانگینAPACHE II score بیماران ۶±۱۴,۲ بود و ملاحظه گردید که با افزایش امتیاز طول مدت بستری افزایش می یافت (۰.۱۹=r ، ۰,۰۱=p). در بیماران با تشخیصهای جراحی، میانگین طول مدت بستری ۶,۷۱ روز کمتر بود. از جمله عوامل مؤثر دیگر عفونت بیمارستانی (۰.۰۰۱p<)، نیاز به تهویه مکانیکی در ۲۴ ساعت اول بستری (۰,۰۰۱p<) و سابقه بیماری قبلی (۰,۰۱۲=p) بودند که بصورت معنی داری باعث افزایش طول مدت بستری شدند.
نتیجه گیری:از جمله مهمترین عوامل تأثیر گذار بر طول مدت بستری در این مطالعه نوع بیماری، عفونت بیمارستانی و سن بیماران بودند. لذا اجرای مداخلات اثربخش تر در حفظ ایمنی و سلامت بیماران از جمله اقدامات پیشنهادی می باشد. با توجه به اینکه نیمی از بیماران کمتر از دو روز بستری بودند،گذاشتن پروتکلهایی برای استفاده بهتر از منابع آیسییو برای بیمارانی که واقعاً نیازمند هستند امری ضروری میباشد.
